02

Dit zijn enkele conclusies uit het rapport Labour Without Liberty – Female Migrant Workers in Bangalore's Garment Industry. De kwetsbaarheid van deze meisjes en jonge vrouwen wordt misbruikt, ze worden bedrogen met valse beloften, hun bewegingsvrijheid wordt beperkt, ze worden geïntimideerd en werken en leven in slechte omstandigheden. Dit zijn vijf indicatoren voor gedwongen arbeid volgens de Internationale Arbeidsorganisatie. Sommige indicatoren betreffen ook lokale arbeiders, maar worden sterker ervaren door migrantenarbeiders.

De onderzochte fabrieken en hun afnemers
De drie fabrieken in het onderzoek behoren tot de grootste kledingfabrikanten in Bangalore. Samen hebben zij meer dan 4000 werknemers in dienst verspreid over verschillende eenheden in het land. Volgens exportgegevens zijn dit hun afnemers: Abercrombie & Fitch, Benetton, C&A, Calvin Klein en Tommy Hilfiger (beide PVH), Columbia Sportswear, Decathlon, Gap, H&M, Levi Strauss, Marks & Spencer. Deze merken hebben meestal een gedragscode die dwangarbeid, kinderarbeid en andere schendingen van arbeidsrechten verbiedt.

In reactie op het LIW-rapport Unfree and and Unfair van januari 2016 over de leef- en werkomstandigheden van migranten in Bangalore, reageerden C&A, GAP, H&M en PVH met enkele concrete toezeggingen. Hoewel er door hen onderzoek is gedaan naar de bevindingen van Unfree and Unfair en een bijeenkomst met leveranciers is geweest, moeten de meeste toezeggingen nog worden waargemaakt.
De reacties op het nieuwe rapport verschillen sterk. Abercrombie & Fitch reageerde helemaal niet. Andere merken zoals Benetton, Columbia, H&M en M&S gaven zeer korte reacties, terwijl Decathlon, Gap, Levi en PVH in meer detail reageerden. In tegenstelling tot C&A, H&M, PVH en Inditex, herkennen merken zoals Benneton en Levi het probleem niet.

Uma komt uit een klein dorp in een noordelijke deelstaat van India, zoals veel van haar jonge collega's. Ze werd geworven en opgeleid om naar een van de 1200 fabrieken in Bangalore te gaan. Uma ging vroeger naar school en hielp haar moeder, nu naait ze jurken en sportkleding voor H&M, Benetton, C&A, Calvin Klein en andere kledingmerken. Zes volle dagen per week. De doelstelling is honderd stuks per uur. Voor een minderjarige zoals zij - haar collega’s herinneren haar eraan dat ze achttien is, maar ze blijkt slechts vijftien te zijn – is werken in de fabriek in een verre stad moeilijk. Ze mist haar familie en vrienden, duizenden kilometers verderop.

Arbeidsmigranten in Bangalore: kwetsbaarheid en misbruik
Uma - haar naam is om veiligheidsredenen veranderd - was een van de werknemers die geïnterviewd werd tijdens een nieuw onderzoek naar de werk- en leefomstandigheden van migrantenwerknemers in drie kledingfabrieken in Bangalore. Officiële statistieken over migranten bestaan niet, maar vakbonden schatten dat er tussen de 15.000 en 70.000 migrantenvrouwen uit de noordelijke deelstaten in de kledingindustrie van Bangalore werken. Voordat ze naar de fabrieken afreizen worden ze opgeleid in vakopleidingscentra in Jharkhand of Odisha. Deze centra maken vaak deel uit van door de overheid gesponsorde regelingen die vallen onder het Skill India programma. Verbetering van vaardigheden is een van de pijlers van Make in India, het belangrijkste initiatief van premier Modi om werkgelegenheid te creëren en economische groei te stimuleren.

Ronselaars staan erom bekend dat ze hun ‘klanten’ niet informeren over hun wettelijke rechten. Ze beloven salarissen variërend van ongeveer €65 tot €105 en andere voordelen zoals gratis accommodatie en eten. Maar bij aankomst in de fabrieken blijken deze beloften vaak onjuist. Migranten verdienen minder dan hun werd verteld, omdat ze moeten betalen voor huisvesting en voedsel. Arbeidsmigranten wonen in hostels met krappe kamers. Ze mogen niet op doordeweekse avonden naar buiten. Alleen op zondag mogen ze twee tot drie uur weg uit het hostel. Veel werknemers zien er jong genoeg uit om vijftien of zestien jaar te zijn, hoewel ze beweren achttien of ouder te zijn.

Veel migrantenwerknemers vertellen dat ze door managers worden uitgescholden in de lokale taal van Bangalore die ze niet spreken, en dat ze constant worden aangespoord om sneller te werken. Dit werd bevestigd door lokale werknemers, die opmerkten dat toezichthouders migranten slecht behandelen en hen beledigen met vulgaire woorden. Volgens hen huilen migrantenmeisjes vaak wanneer dit gebeurt.

Het rapport Labour Without Liberty – Female Migrant Workers in Bangalore's Garment Industry is hier te downloaden: www.indianet.nl/LabourWithoutLiberty.html

Een dringende oproep aan Nederlandse kledingmerken om het nieuwe akkoord te tekenen!
Het 2018 Transition Accord betekent een voortzetting van een stevig en onafhankelijk inspectie- en verbeterprogramma op het gebied van gebouw- en brandveiligheid van kledingfabrieken. Dit is van belang zodat investeringen gedaan onder het huidige Akkoord en de vooruitgang die daarbij is geboekt niet verloren gaan, én om de kledingarbeiders de bescherming van het Akkoord te bieden. Gebouw- en brandveiligheid blijft een groot risico in Bangladesh. Het Akkoord heeft al veel van deze problemen opgelost.
Op dit moment hebben 109 internationale kledingmerken het 2018 Transition Accord getekend, maar nog niet alle Nederlandse merken hebben hun handtekening gezet, ook niet alle merken die het Convenant Duurzame Kleding en Textiel tekenden.

Achterblijvers
Hoewel er al veel bedrijven getekend hebben, is de groep achterblijvers die hun verplichting niet nakomen altijd nog groter. Internationaal ontbreekt de handtekening van bijvoorbeeld Marks and Spencer, Next en Abercrombie & Fitch. In Nederland hebben bijvoorbeeld Bristol en The Sting nog niet bevestigd dat zij weer meedoen. Schone Kleren Campagne hoopt hun handtekening snel onder het Akkoord 2018 te kunnen zien.

 “Niet tekenen betekent dat kledingbedrijven hun verantwoordelijkheid niet nemen en accepteren dat arbeiders die hun kleding maken in levensgevaarlijke fabrieken blijven werken”, zegt Tara Scally, woordvoerder van Schone Kleren Campagne.

Convenant Duurzame Kleding en Textiel
Het Convenant Duurzame Kleding en Textiel beveelt deelnemende bedrijven aan het Bangladesh Veiligheidsakkoord te ondertekenen. Een aantal van bovengenoemde bedrijven zijn ook lid van het Convenant, maar hebben ondanks de aanbeveling nog niet getekend. Zo’n bewezen effectief programma als het Akkoord zou een verplichting moeten zijn binnen het Convenant maar dat is het niet, Schone Kleren Campagne vind dat onbegrijpelijk. De veiligheid van kledingarbeiders zou voorop moeten staan in de plannen van aanpak van de merken van aangesloten bedrijven.

  “Niet tekenen van het 2018 Akkoord, betekent dat over 100 dagen arbeiders in fabrieken werken die niet langer gemonitord worden. Het Akkoord is een bewezen en resultaatgericht programma dat al veel veiligheidsproblemen heeft aangepakt. Het is onbegrijpelijk dat het kledingconvenant dit niet als ondergrens hanteert en dus verplicht maakt voor bedrijven die in Bangladesh hun kleding laten maken”, zegt Tara Scally.

Benieuwd welke Nederlandse merken WEL en Niet hebben getekend?

NB! Deze lijst is op 22 februari 2018 samengesteld. Voor de meeste recente informatie en een totaal overzicht inclusief internationale kledingmerken, kijk hier.

Waarom het Bangladesh Akkoord?
Door de instorting van het Rana Plaza gebouw kwamen 1.134 kledingarbeiders om het leven. In de nasleep van deze tragedie werd het Bangladesh Veiligheidsakkoord opgericht, een juridisch bindend akkoord tussen bedrijven en vakbonden. Het Akkoord heeft veel vooruitgang geboekt door alle inspecties en verbeteringen, klachtenafhandeling, trainingen aan arbeiders en het opzetten van werknemerscomités. Maar zolang de Bengaalse overheid nog niet klaar is om alle taken en verantwoordelijkheden over te kunnen nemen moet het Akkoord worden voortgezet.

Meer info over: 

• 2018 Transition Accord
• Voortgang huidige akkoord
• Inspecties huidige akkoord